Historia gminy

Pierwsza wzmianka nt. Martinic pochodzi z 1492 roku, gdy potomkowie rodu Wallensteinów [Valdštejn], Hynek i Heník, podzielili štěpanicką posiadłość na dwie części: štěpanicką i jilemnicką, w której znalazła się także wieś Martinice. Posiadłość jilemnicką kupił w 1657 roku ród Harantów z Polžic a Bezdružic, który ją potem sprzedał w 1701 roku Harrachom. Pozostali oni właścicielami posiadłości aż do 1945 roku. Jak powstały Martinice, dokładnie nie wiadomo, ponieważ z przeszłości zachowały się tylko różne domysły i legendy. Jedna z nich mówi, że w czasach osiedlania się tu pierwszych osadników wyróżniał się wśród nich pewien rosły i dzielny parobek o imieniu Martinecz, lubiany bardzo przez zwierzchnictwo. Odważny i szybki jeździec z wielką ofiarnością wykonywał różne przysługi, zwłaszcza gdy szlachcie zagrażał najazd wroga z Valdštejna. Później został ustanowiony przywódcą całej napływowej ludności. Od jego imienia ukuto nazwę "Martinczova samota", później "Wes Martinicze", a w herbie gminy pojawił się biegnący koń.

Atrakcje w okolicy gminy

Leśna ścieżka edukacyjna U mlejna

Troskę leśników o jilemnickie lasy przybliża zwiedzającym nowa ścieżka edukacyjna U mlejna [Przy młynie]. Lasy Państwowe [Lesy České republiky, s. p.] wspomagają w ten sposób rozwój turystyki oraz propagują wiedzę na temat gospodarki leśnej prowadzonej na tych terenach.

Ścieżka edukacyjna U mlejna znajduje się na Przedgórzu Karkonoszy [Podkrkonoší] na Ziemi Jilemnickiej, w rejonie Stawów Martinickich [Martinické rybníky] w bezpośrednim sąsiedztwie gminy Martinice v Krkonoších pod szczytem Bransko. Zaczyna się niedaleko drewnianego domu, tzw. Martinickiego Młyna, ma niespełna dwa kilometry długości i siedem przystanków (Martinický mlýn [Martinicki Młyn], Obnova Martinických rybníků [Odnowa Martinickich Stawów], Historický vývoj lesa [Historyczny rozwój lasu], Na Bubně, Přirozená obnova lesa [Naturalna odnowa lasu], Slané bahno [Słone bagno], Les mnoha tváří [Las o wielu twarzach]). Mottem ścieżki edukacyjnej jest: "Las jest wyspą życia w krajobrazie wykorzystywanym przez człowieka". Pokazuje także, jak ważną rolę w rozwoju lokalnych lasów odgrywali ich właściele i zarządcy – od hrabiego Harracha (XVI wiek) po Lasy Państwowe RCz, które tereny leśne przejęły w zarząd w 1992 roku.